Ολυμπιακοί αγώνες. Αφιέρωμα

https://youtu.be/xvoStsxWs7E

"Το συρματόπλεγμα του αίσχους"

Με αφορμή το κείμενο μπορούν να προβληθούν τα παρακάτω βίντεο για την Κύπρο

"Λογαριάσατε λάθος"

Όψεις του πολιτισμού και της ιστορίας της Κύπρου από την επίσημη ιστοσελίδα τουρισμού της Κύπρου

ΕΙΡΗΝΗ-ΠΟΛΕΜΟΣ

«Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον πόλεμο οι γονείς τα παιδιά». 

Ηρόδοτος

«Ο παιδαγωγός πρέπει να μαθαίνει στο νέο ν’ αγαπά δύο πράγματα, την ειρήνη και την εργασία, και να μισεί ένα, 

                                           τον πόλεμο».

Ανατόλ Φρανς

Σκέψεις για το μέλλον

Το πως θα είμαστε σε μεγάλη ηλικία θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο ζήσαμε. 

Μπορεί να καταλήξουμε σαν πόλη φάντασμα

ή σαν γενναιόδωρο δέντρο, που συνεχίζει να είναι σημαντικό ακόμα κι όταν δεν μπορεί πια να στέκεται όρθιο.

Δείτε τις εργασίες του διαγωνισμού στην ιστοσελίδα του 3ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας

Και στους υποψήφιους αφιερώνω το υπέροχο τραγούδι "Ι believe in you " με τις θερμότερες ευχές για καλή επιτυχία.

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΒΑΛΑΤΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΑΣ 

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ 

"ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΙΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ".

I believe in you 

Lonely

The path you have chosen

    

A restless road

            

No turning back

One day you

           

Will find your light again

         

Don't you know     Don't let go            Be strong

  Follow your heart

Let your love

                 

lead through the darkness

Back to a place          you once knew             

      

I believe, I believe, I believe           In you   

 Follow your dreams

     

Be yourself

            

an angel of kindness

          

There's nothing that

             

you can not do

               

    I believe, I believe, I believe

In you.

Tout seul

          

Tu t'en iras tout seul

Coeur ouvert

       

A L'univers

Poursuis ta quete

       

Sans regarder derriere

          

N'attends pas

       

Que le jour                    Se leve

    Suis ton etoile

         

Va jusqu'ou ton reve t'emporte

Un jour tu le toucheras

Si tu crois si tu crois si tu crois

En toi    Suis la lumiere               

         

N'eteins pas la flamme que tu portes

Au fond de toi souviens-toi

   Que je crois que je crois        que je crois      

En toi

Someday I'll find you

          

Someday you'll find me too

         

And when I hold you close

               

I'll know that is true

Follow your heart

   

Let your love

                 

lead through the darkness

Back to a place    you once knew

  

I believe, I believe, I believe         In you

        

Follow your dreams

        

Be yourself

        

an angel of kindness

       

There's nothing that        you can not do

    I believe, I believe, I believe             In you

I Believe, I believe, I believe      in you

I believe in You

Λ ο ρ έ ν τ ζ ο ς Μ α β ί λ η ς

 « Κ α λ λ ι π ά τ ε ι ρ α »

Τ ο    σ ο ν έ τ ο

Με βάση τα χαρακτηριστικά του ποιήματος του Μαβίλη θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως σονέτο ένα δεκατετράστιχο λυρικό ποίημα που αποτελείται από δύο τετράστιχες και από δύο τρίστιχες στροφές, γραμμένες σε ιαμβικό ενδεκασύλλαβο στίχο.

Οι στίχοι ομοιοκαταληκτούν ως εξής:

α) Πρώτη στροφή: μπήκες-ολυμπιονίκες, αρχαία-Ευκλέα (σταυρωτή αββα) β) Δεύτερη στροφή: Ελλανοδίκες-αντρίκιες, ωραία-Ηρακλέα (σταυρωτή αββα)

γ) Τρίτη στροφή: όμοια-προνόμια, φαντάζει-δοξάζει (πλεκτή γδγ) δ) Τέταρτη στροφή: μαρμάρου-Πινδάρου ( ζευγαρωτή δεε)

Α ν α π α ρ ά σ τ α σ η τ ο υ ι σ τ ο ρ ι κ ο ύ π ε ρ ι σ τ α τ ι κ ο ύ

Ενότητα 1η στ. 1-3
Στην αρχαία Ήλιδα οι Ελλανοδίκες ήταν υπεύθυνοι για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων και κριτές. 
 Θορυβημένοι από την παρουσία μιας γυναίκας στον αγωνιστικό χώρο, απευθύνονται στην Καλλιπάτειρα, γυναίκα αριστοκρατικής καταγωγής από τη Ρόδο, και τη ρωτούν πώς τόλμησε να περιφρονήσει τους απαρά βατους εθιμικούς και πολιτειακούς νόμους που απαγόρευαν στις γυναίκες να παρακολουθήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες (η παράβασή των νόμων τιμωρείτο ακόμα και με θανάτωση). Στα χρόνια,  της Καλλιπάτειρας, οι γυναίκες αποκλείονταν από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ούτε να τους παρακολουθούσαν μπορούσαν και αυτό υπενθυμίζει ο Λορέντζος Μαβίλης, έχοντας τοποθετήσει εμφατικά τις λέξεις «γυναίκα» και «αρχαία» στην αρχή και στο τέλος του στί χου του. Οι αυστηροί κριτές με κόπο συγκρατούν την οργή τους, αλλά και το θαυμασμό που νιώθουν για την περήφανη γυναίκα. Θέλουν να είναι αυστηροί μαζί της, της συμπεριφέρονται, όμως, με το σεβασμό που ταιριάζει στην ευγενική της καταγωγή («Αρχόντισσα»).Η απάντηση της Κ α λ λ ι π ά τ ε ι ρ ας
 Ενότητα 2η στ. 3-14
Στην ερώτηση των Ελλανοδικών η Καλλιπάτειρα απαντά με περηφάνεια, αυστηρότητα και ευ- γένεια, υπενθυμίζοντας και απαριθμώντας τα μέλη της ένδοξης γενιάς της που δοξάστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η απαρίθμηση αρχίζει σιγά και αναλυτικά, ξεκινώντας από το μακρυνότερο συγγενή της («εν’ ανίψι τον Ευκλέα) και καταλήγοντας στο γιο και τον πατέρα της (κλιμάκωση). Η τε λευταία λέξη «Ολυμπιονίκες» υπενθυμίζει στους Ελλανοδίκες αυτή την τιμημένη γενιά. Στη συνέχεια, υποβάλλει με σεμνότητα και αξιοπρέπεια το αίτημά της («να με αφήσετε, πρέπει …») να της επιτρέψουν να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να της παραχωρήσουν με άλλα λόγια την εξαίρεση στον κανόνα των Αγώνων.  α) Θέλει να καμαρώσει τους συγγενείς της μέσα στο στίβο, πανηγυρίζοντας μαζί τους τις νίκες τους. Το επιχείρημα είναι αδιαμφισβήτητο, γιατί βάσει των αρχείων των Αγώνων που έχουν συσταθεί α πό τις ιστορικές πηγές η Καλλιπάτειρα ήταν η κόρη του δοξασμένου πολλές φορές Ολυμπιονίκη Διαγόρα και αδελφή τριών Ολυμπιονικών. Σ’ εκείνη την Ολυμπιάδα είχε συνοδεύσει το γιο της Πεισίρο δο, θέλοντας να τον δει να νικά. Επομένως η ιστορική πραγματικότητα τεκμηριώνει το επιχείρημα. β) Επιθυμεί να δει τις «θιαμαστές ψυχές αντρίκιες» «μές στα ωραία κορμιά» να παλεύουν και να αγωνίζονται για την υπέρτατη δόξα και τιμή, τον κότινο (ένα κλαδί αγριελιάς). Στο επιχείρημα αυ τό διακρίνουμε το αρχαίο ελληνικό ιδανικό «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ». Μέσα από τους αγώνες διαμορφωνόταν και αναδεικνυόταν το ηθικό ανάστημα των αθλητών, των μελλοντικών καλῶν κἀγα θῶν πολιτών.
Τέλος, καταλήγει στην υπενθύμιση της ιδιαιτερότητάς της («με τις άλλες γυναίκες δεν είμ’ όμοια») και τονίζει το δικαίωμά της να παραβεί το νόμο. Όταν μια γενιά είναι τόσο ξεχωριστά λαμπρή και τι- μημένη, που τη δόξα της τη διαλαλεί ο ύμνος του Πινδάρου «γραμμένος με μάλαμα», έχει δικαίωμα να της γίνει κάποια παραχώρηση από την πλευρά του κανόνα των Αγώνων. Άλλωστε, αυτός που θα τολμήσει να προσβάλει τη μητέρα και τη στενή συγγενή τόσων Ολυμπιονικών, προσβάλλει και αμφι- σβητεί το κύρος και τη λαμπρότητα των Αγώνων.
Η γενιά της Καλλιπάτειρας τιμούσε με σπουδαίο τρόπο τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώ νων. Ένα από τα πιο συνηθισμένα έπαθλα που τους δινόταν ήταν στεφάνια αγριελιάς, οι κότινοι ή μάλλινες ταινίες που έδεναν στο μέτωπο. Ακόμη, λόγω του ηρωισμού τους, οι αθλητές προβάλλο νταν ως ιστορικά πρόσωπα, απεικονίζονταν στους δημόσιους χώρους και τους υμνούσαν μεγάλοι ποιητές, όπως ο Σιμωνίδης, ο Βακχυλίδης και ο σπουδαίος Πίνδαρος. Εντυπωσιακή ήταν η είσοδός τους στην πατρίδα όπου και γινόταν εορταστικό δείπνο προς τιμήν τους. Ακόμη, οι Ολυμπιονίκες είχαν
την τιμή να μάχονται δίπλα στο βασιλιά, καθώς και να λατρεύονται σαν ήρωες μετά το θάνατό τους. Τέλος, η πιο σημαντική τιμή τους ήταν η τοποθέτηση του αγάλματός τους στην ιερή Άλτη και ο επινί κιος ύμνος. Τους επινίκιους ύμνους του Πινδάρου, τους Ολυμπιόνικους, έχει στο νου του ο Μαβίλης, όταν γρά φει το σονέτο αυτό, εμπνευσμένο από το ιστορικό ανέκδοτο της αρχαιότητας. Στο μεγαλύτερο μέρος του σονέτου, που έχει μορφή διαλόγου, ο ποιητής εκθέτει τα επιχειρήματα με τα οποία η Καλλιπάτειρα προσπαθεί να πείσει τους Ελλανοδίκες να της επιτρέψουν να παρακολουθήσει τους αγώνες. Το σονέτο λειτουργεί, έτσι, σαν έμμεσος ύμνος στη φήμη και το κύρος των Ολυμπιακών Αγώνων αλ- λά και στην ιερή δύναμη της ποίησης που εξασφαλίζει την υστεροφημία στους ανώτερους και με ευγενική θέληση ανθρώπους, σύμφωνα με τις επινίκιες ωδές του Πινδάρου. Στα θριαμβευτικά λό για της Καλλιπάτειρας εκφράζεται ο ιδανισμός της τέχνης, δηλαδή η πίστη ότι η τέχνη είναι ένα υψη λό ιδανικό στο οποίο ο καλλιτέχνης πρέπει να αφοσιώνεται ολόψυχα.

Γ λ ώ σ σ α - Ύ φ ο ς

Το ύφος του ποιήματος είναι σοβαρό, υμνητικό, εγκωμιαστικό, υψηλό, επειδή αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη λαμπρότητα των οποίων υμνεί.
Η γλώσσα είναι πλούσια και εκφραστική δημοτική με αρκετούς τύπους του επτανησιακού ιδιώματος (εδώθε, αγρίλι, θαμιαστά, μάλαμα). Αρκετά είναι και τα εκφραστικά μέσα όπως μεταφο- ρές (ύμνος χρυσός), ασύνδετο σχήμα (-Έχω έν’ ανίψι, τον Ευκλέα, τρί’ αδέρφια, γιο πατέρα ολυμπιο νίκες), υπερβολές (με μάλαμα γραμμένο το δοξάζει). Οι εικόνες στο ποίημα είναι λιγοστές (2η, 4η στροφή), όπως ταιριάζει σε ένα ποίημα ιδεών και στοχασμού. Παρατηρείται, ακόμη, το φαινόμενο του διασκελισμού: το νόημα ενός στίχου ολοκληρώνεται στον παρακάτω (2-3, 6-7).

Π α ρ ά λ λ η λ ο  κ ε ί μ ε ν ο

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατον,

 αγνέ πατέρα του ωραίου, 

του μεγάλου και τ’ αληθινού,

 κατέβα, φανερώσου κι άστραψ’ εδώ πέρα

 στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,

 στων ευγενών Αγώνων λάμψε την ορμή, 

και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι

 και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου

 σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός,

 και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,

 Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.

Κ. Παλαμάς, Άπαντα, τόμ. 3, Μπίρης

Στο ποίημα του Λορέντζου Μαβίλη η Καλλιπάτειρα εκθέτει μέσα από το διάλογο με τους Ελ- λανοδίκες τα επιχειρήματά της με τα οποία προσπαθεί να τους πείσει να της επιτρέψουν να παρακο- λουθήσει το εξαιρετικής σημασίας γεγονός της αρχαιότητας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στον Ολυμπιακό Ύμνο ο Κωστής Παλαμάς μέσα από μια επίκληση στο πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας συνδέει με θαυμαστό τρόπο το παρελθόν με το παρόν των Αγώνων και εξυμνεί το διαχρονι κό μήνυμα της άμιλλας και της συμμετοχής στους «ευγενείς» Ολυμπιακούς αγώνες, όπου οι αθλη- τές όλης της οικουμένης συνυπάρχουν ειρηνικά και συναγωνίζονται.

https://youtu.be/xvoStsxWs7E

H Ακρόπολη 

Η Ακρόπολη των Αθηνών

Η Ακρόπολη των Αθηνών, ο επονομαζόμενος "ιερός βράχος", είναι ο πιο σημαντικός αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα. Στην Ακρόπολη υπάρχουν τρεις αρχαίοι ναοί, ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο και ο ναός της Απτέρου Νίκης. Επίσης, υπάρχει και η μνημειακή είσοδος, τα Προπύλαια. Όλα τα μνημεία της Ακρόπολης είναι κατασκευασμένα από Πεντελικό μάρμαρο και χτίστηκαν κατά το Χρυσό αιώνα του Περικλή, την επονομαζόμενη Κλασική Περίοδο (450-330 π.Χ.).

Ο Παρθενώνας ήταν αφιερωμένος στη θεά Αθηνά, την προστάτιδα της πόλης. Χτίστηκε από τους αρχιτέκτονες Ικτίνο και Καλλικράτη υπό την εποπτεία του Αθηναίου γλύπτη Φειδία.

Ο Παρθενώνας είναι ένας μοναδικός δωρικός ναός που εμπεριέχει με απόλυτη επιτυχία και τον ιωνικό ρυθμό. Η απουσία βωμού στα ανατολικά καθώς και η εσωτερική διαίρεση του σηκού, αφήνουν να φανεί ότι η λειτουργία του κτιρίου δεν ήταν καθαρά θρησκευτική. Είναι γνωστό. ότι στο δυτικό δωμάτιο, τον οπισθόδομο, φυλασσόταν ο θησαυρός και τα χρήματα της Αθηναϊκής Συμμαχίας, που την εποχή εκείνη βρισκόταν σε πλήρη ακμή. Επίσης το διάσημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που βρισκόταν στον ναό ήταν επενδεδυμένο με το χρυσάφι των συμμαχικών πόλεων. Αυτό αποδεικνύει ότι ο Παρθενώνας λειτουργούσε περισσότερο ως θησαυροφυλάκιο της Αθηναϊκής Συμμαχίας, εμπεριέχοντας πλούτο, τον οποίο η Αθήνα είχε οικειοποιηθεί κατά μεγάλο μέρος από τους συμμάχους.

Το Ερέχθειο αποτελεί τον ιερότερο τόπο λατρείας στην Αθήνα. Εκεί λατρεύονταν εκτός από την Αθηνά, ο Ποσειδώνας, ο Ήφαιστος, ο Κέκροπας (ο μυθικός πρώτος βασιλιάς της Αθήνας) και οι τοπικοί ήρωες Ερεχθέας και Βούτης. Όλη η ιστορία της πόλης συμπυκνωνόταν σε αυτό το σημείο. Απομεινάρια της διαμάχης μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνα για την κυριότητα της πόλης είναι η ελιά που χάρισε η θεά στην πόλη και βρίσκεται στα δυτικά του κτηρίου και τα ίχνη της τρίαινας του  Ποσειδώνα στον βράχο απ όπου ανέβλυσε αλμυρό νερό. Ακόμα, κάτω από την βόρεια πρόσταση του Ερεχθείου βρίσκεται η τρύπα όπου σύμφωνα με τον μύθο κατοικούσε το ιερό φίδι του Εριχθόνιου. Σε ένα από τα εσωτερικά δωμάτια φυλασσόταν το πανάρχαιο (ακόμα και για τότε) ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς (ξόανο) για το οποίο λεγόταν ότι είχε πέσει στη γη (ως ένδειξη της παλαιότητάς του). Μπροστά του έκαιγε η περίφημη "άσβεστος λυχνία".

   Το σημείο που χτίστηκε το Ερέχθειο δεν είναι καθόλου τυχαίο καθώς εκεί βρισκόταν και το Μυκηναϊκό ανάκτορο με όλα τα ιερά του. Το κύριο χαρακτηριστικό του Ερεχθείου, είναι η νότια πρόσταση των Καρυάτιδων, οι κίονες δηλαδή με τη μορφή γυναικών. Στον χώρο που περιέκλειαν θεωρούσαν ότι υπήρχε ο τάφος του Κέκροπα. Λίγο πιο δυτικά του Ερεχθείου βρισκόταν, στον ίδιο περίβολο, το Πανδρόσειο, μικρή στοά αφιερωμένη στη νύμφη Πάνδροσο, κόρη του Κέκροπα.

Το Αρρηφόριο ήταν ένα τετράγωνο κτίσμα στο βορειοδυτικό μέρος της Ακρόπολης. Ήταν ο τόπος κατοικίας των δύο Αρρηφόρων, δύο κοριτσιών ηλικίας 7-11 ετών, που επιλέγονταν κάθε χρόνο για να υφάνουν τον Πέπλο της Αθηνάς με τον οποίο κάλυπταν το ξόανο της θεάς κατά τη γιορτή των Παναθηναίων. Επίσης κατά τη διάρκεια των Αρρηφορίων κουβαλούσαν τα Ιερά Σκεύη (άρρητα-φέρειν). Ήταν κατασκευασμένο από πωρόλιθο και είχε τέσσερις πλευρές με μήκος 12,5 μέτρα η κάθε μία. Στην νότια πλευρά όπου και η κεντρική είσοδος, υπήρχε κιονοστοιχία με δύο ή τέσσερις δωρικούς κίονες. Στα δυτικά, υπήρχε μία τειχισμένη αυλή όπου οι Αρρηφόρες έπαιζαν και ονομαζόταν Σφαιρίστρα των Αρρηφόρων. Πολύ σημαντικό ρόλο στο κτήριο αλλά και στις γιορτές τις οποίες εξυπηρετούσε, ήταν η σκαλισμένη στην βόρεια πλαγιά της Ακρόπολης κλίμακα η οποία συνέδεε το Αρρηφόριο με την πόλη. Από αυτήν την κλίμακα γινόταν η "Κάθοδος των Αρρηφόρων" κατά τα Αρρηφόρια. Πάνω στην ακρόπολη υπήρχαν και διάφορα άλλα βοηθητικά κτήρια, ιερά και βωμοί. Τα βασικότερα αυτών είναι: Η στοά της Βραυρωνίας Αρτέμιδος, η Χαλκοθήκη, το Αρρηφόρειο και τα ιερά του Πολιέου Διός και του Πανδίονος.

ΑΓΟΡΑ:     Στους Κλασικούς χρόνους η Αγορά είχε εδραιωθεί ως το πολιτικό και κοινωνικό κέντρο της πόλης. Χτίστηκαν νέα δημόσια κτήρια, ιερά και κρήνες. Αμέσως μετά τους Περσικούς πολέμους αρχίζει η ανοικοδόμηση της Αθήνας και συνεπώς και της Αγοράς. Κύριο μέλημα των Αθηναίων ήταν η κατασκευή νέων δημόσιων κτηρίων. Έτσι χτίζονται τρεις στοές: Βασίλειος, Ελευθερίου Διός και Ποικίλη. Η τελευταία θα αποτελέσει και την έδρα των στωικών φιλοσόφων. Χτίζεται επίσης και νέο βουλευτήριο, δυτικά του παλαιού καθώς και ένα κυκλικό κτήριο, η θόλος, που χρησίμευε ως εντευκτήριο των βουλευτών. Στα νότια της Αγοράς, ανάμεσα στο Αιάκειον και την αρχαϊκή κρήνη, για την εξυπηρέτηση του εμπορίου, κατασκευάζεται η επονομαζόμενη "Νότια Στοά Ι".  Λίγο πιο δίπλα βρισκόταν το νομισματοκοπείο ενώ πιο ανατολικά, χτίστηκε το Ελευσίνιον, το ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στα βορειοανατολικά, κυριαρχούσε ένας μεγάλος περίβολος που πιθανότατα χρησίμευε ως υπαίθριο δικαστήριο. Στα δυτικά, πάνω στον λόφο "Αγοραίο Κολωνό" χτίστηκε ο ναός του Ηφαίστου, το γνωστό σήμερα ως "Θησείο".

  Την κλασική εποχή παράλληλα με το οικοδομικό πρόγραμμα στην Ακρόπολη, αναμορφώνεται και ο χώρος νότια αυτής. Ανακαινίζεται πλήρως το θέατρο του Διονύσου και χτίζεται στο ιερό του νέος ναός δίπλα στον αρχαϊκό. Ο Περικλής χτίζει στα ανατολικά του θεάτρου ένα μεγάλο ωδείο ενώ πιο δυτικά του θεάτρου κατασκευάζεται το ιερό του Ασκληπιού, το Ασκληπιείον. Επίσης πολλοί μικρότεροι ναοί και ιερά θα γεμίσουν τους νοτιοδυτικούς πρόποδες της Ακρόπολης.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

   Το Θέατρο του Διονύσου είναι ίσως το αρχαιότερο θέατρο στον κόσμο. Ο χώρος όπου κατασκευάστηκε ήταν το ιερό του Διονύσου με τον οποίο σχετιζόταν άμεσα το αρχαίο δράμα. Στην αρχαϊκή περίοδο, υπήρχε μόνο ένας μικρός ναός και βόρεια αυτού ένας κυκλικός χώρος, η ορχήστρα, όπου λάμβαναν χώρα τα διάφορα δρώμενα κατά τους εορτασμούς του θεού (Μεγάλα και Μικρά Διονύσια). Οι θεατές κάθονταν στην πλαγιά του λόφου όπου με τον καιρό τοποθετήθηκαν ξύλινες κερκίδες. Στη συνέχεια, και ενώ το δράμα είχε ήδη πάρει την τελική του μορφή, ο Λυκούργος, άρχοντας της Αθήνας από το 337 π.Χ., ανακαίνισε εξολοκλήρου το θέατρο επενδύοντάς το με μάρμαρο.

ΤΟ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ

Το Ιερό του Ασκληπιού ιδρύθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. από κάποιον Τηλέμαχο ο οποίος εισήγαγε τη λατρεία του θεού-ιατρού στην Αθήνα από την Επίδαυρο. Η συγκεκριμένη τοποθεσία επιλέχτηκε  λόγω μίας μικρής πηγής που υπήρχε στον βράχο, απαραίτητο στοιχείο για τους καθαρμούς των ασθενών.

Το ιερό αποτελείτο από τον μικρό ναό του Ασκληπιού και δύο στοές. Η μία ήταν δωρική και διώροφη. Αυτή χρησίμευε ως θεραπευτήριο. Το συγκρότημα καταστράφηκε το 267 μ.Χ. από τους Ερούλους και αργότερα στη θέση του χτίστηκε μία χριστιανική βασιλική αφιερωμένη στους Αγίους Αναργύρους. Καθόλου τυχαία, αφού οι συγκεκριμένοι άγιοι είναι προστάτες της υγείας.Δίπλα από το Ασκληπιείο, κατασκευάστηκε πλήθος μικρών ναών και ιερών, μεταξύ των οποίων τα παρακάτω:μία κρήνη η οποία είχε ήδη κατασκευαστεί από τους αρχαϊκούς χρόνους. Μπροστά του βρίσκονται δύο ναοί. Ο δεύτερος είναι ο ναός της Θέμιδος. Στη συνέχεια είναι ο ναός της Αφροδίτης Πανδήμου και πιο πέρα ο ναός της Γης Κουροτρόφου. Στο βάθος κάτω ακριβώς από τον ναό της Νίκης στην Ακρόπολη, βρισκόταν το ιερό του Αιγέα.